Geceleyin bülten için araştırma yaparken T. S. Eliot’un Dry Savages şiirinden bir bölümle karşılaştım. “Zaman, kimseyi iyileştirmez,” diyordu Eliot; “çünkü hasta burada değil artık.”
Yaşamı bir tren yolculuğuna benzeten şair, ne bir önceki istasyondan ayrılan kişiyle, ne de bir sonraki istasyona varan kişiyle aynı olduğumuzu söylüyordu.
Aklıma, mekan değiştirerek huzur aradığım şehirler arası otobüs yolculukları geldi. Başımı cama yaslayıp saatlerce Cenk Taner dinlediğim yolculuklar: Bir yandan yeni şehrin heyecanı; diğer yandan hiçbir şeyin değişmeyeceğine dair içsel bilginin umutsuz yankısı.
İç sesim haklı çıktı. Değişmedi. Aziz Augustinus, iki bin sene evvel uyarmıştı: Huzur, onu aradığımız yerde değildir.
Bunları düşünürken, tatsız bir bilgilendirme notu düştü gecenin ortasına:
"Bir gün sokakta oynadıktan sonra eve çıktınız ve daha sonra hiç sokağa oyun oynamaya inmediniz.”
Eliot haklıydı.
Ne o sokakta son kez top oynayan çocuk aynıydı ne de topuyla son kez evine dönen.
