Ana fikir: Her yas görünmez. Ama toplum göstermemizi ister. Acımızı insanların beklediği şekilde gösterme zorunluluğu ise yas sürecimizi baltalayan, duygusal bir işkencedir.
Babam öldüğünde onunla yıllardır konuşmuyordum. Kalp krizi geçirip komaya girdi; hiç çıkamadı. Beni görmedi, yanında olduğumu bilmedi, son sözlerini söylemedi. Cenazesine gittiğimde onaylanmayan bakışları üzerimde hissettim. Uzaktan bir akrabam yanaştı; pişman olup olmadığımı sordu. Olmadığımı söyledim.
Beklediği yanıt bu değildi.
Doğruyu söylediğim için değil, yalan söylemeye gerek duymadığım için şaşırdı ve geri çekildi.
Topluma uygunluğumuzdan emin olmak için sahte de olsa gözümüzden yaş, bedenimizden titreme, dilimizden pişmanlık beklerler. Hissettiklerimizi değil, gösterdiklerimizi önemserler.
Orada bir başıma durdum. O onaylamayan insanlar gittiler ve hiçbir şey eksilmemiş gibi hayatlarına devam ettiler.
Ben, içimdeki boşlukla, hala oradayım.
