Vajinismus ile ilgili bir okuyucu mektubu

Ana fikir: Bir okuyucum, gönderdiği mektupta, yaşadığı vajinismus problemini ve yetiştirilme tarzından kaynaklanan nedenlerini irdeliyor.

---

Ben okul öncesi öğretmeniyim. Çocuk gelişimi lisans mezunuyum. Anlayacağınız insan ve özellikle çocuk psikolojisinden iyi anlarım. Ve ben yedi ay vajinismus kaldım. Altı yıllık evliyim ve ne yazık ki hala sıkıntılarım tam anlamıyla geçmiş değil.

Danıştığım psikologlar ve terapistler, vajinismusun nedenini, ortaokul zamanında bir çocuk bana aşkını itiraf ettiği için babamın beni iki saat boyunca silikon sopayla döverek cezalandırmasına bağladılar. Yediğim ilk dayak değildi, son da olmadı. Ama en uzunu buydu. Ve bir “erkek” için yediğim tek dayaktı.

Evlendim. Eşimle çok iyi anlaşırız. Libidomuz yüksektir. Ve cinsel ilişkiye giremedik. “Olsun,” dedi eşim, “ömür boyu birlikteyiz, elbet bir gün olur,” dedi. Yedi ay öyle sürüp geçti. Hayatımın en kötü yedi ayıydı. Ne bir cicim ayı yaşayabildik, ne de hayalini kurduğumuz fantezileri.

Evlenmeden cinsel ilişkiye gireceğimizi bırak, bir erkeğin elini tutacağız diye defalarca uyarıldık küçüklüğümüzden beri. Ve evimizde annenin inatla cinsellikten konuşmaması, bir şey öğretmediği gibi üstelik konusu geçince midesi bulanıyormuş bu iğrenç bir şeymiş gibi davranması da vajinismus sebeplerinden biriymiş. Bunu da yeni öğrendim.

Çocuk mu? Evet herkes çocuk soruyor. Herkes. “Altı yıl oldu kısır mısınız,” diyorlar utanmazlar. Bilmiyorlar neler yaşadığımı. Ben çok korkuyorum çocuktan. Yine yapamazsam yine beceremezsem... Hatta bazen ölmek istiyorum. Ne çocuğu?

Benim için cinsellik daima konuşulması, üstünde tartışılması gereken bir konu. Yemek içmek kadar doğal ve güzel bir şey. Bunu benim öğrenmem hem geç, hem güç oldu. Ama öğrendim. Başkasının bu acıları yaşamadan öğrenmesini çok isterim.

Yazmak düşüncelerimizi evcilleştirir

Ana fikir: Kendimizi anlayabilmek ve doğru ifade edebilmek için düşüncelerimizin düzenlenmesi, sorgulanması ve yorumlanması gerekir. Yazmak, bunun için en etkili yöntemdir.

---

"İnsanlara eleştirel düşünmeyi öğretmenin en iyi yolu onlara yazmayı öğretmektir." diyor profesör Jordan Peterson ve ekliyor:

“Ne yazık ki eğitimimiz boyunca kendimizi anlamak, düşüncelerimizi sorgulamak, özeleştiri yapmak ve fikirlerimizi diğer insanlara sunmak için değil, sınıfı geçebilmek için sıkıcı şablonlara uygun yazılar yazar, eğitim bitince de yazmayı bir kenara bırakırız.”

Oysa eğitim kurumları “yazmayı” merkeze alabilir ve öğrencilerin daha güçlü bireyler olmasını sağlayabilirlerdi.

Çünkü yazmak, düşünceyi evcilleştirir.

Cemil Meriç’in, "kitap zekayı kibarlaştırır," sözü gibi, yazmak da dağılmış düşüncelerimizi toplamımızı, uzun uzun incelememizi, yorumlamamızı ve onları en az parazitle çevremize iletebilmemizi sağlar.

Üstelik, benlik mücadelemize de katkıda bulunur. Peterson’a göre eleştirel düşünce, dünyaya daha aktif bir şekilde katılmamıza yardımcı olur; önümüze çıkan engellere, kötülüklere karşı savaşlarımızda bize güç verir:

“Argümanlarımızı tutarlı bir şekilde, tane tane açıklayabildiğimizde, çevremizdekilere uygun bir dille sunduğumuzda, onların düşüncelerini ve fikirlerini değiştirebildiğimizde önümüze sayısız fırsatlar serilir; para, saygı ve statü kazanırız.”

“Yazmanın gücünü unutmayın” diyor Peterson ve ekliyor;

“Daha güçlü bir benlik için, kılıcınız orada, silahınız orada, kurşun geçirmez yeleğiniz orada.”

“Bunları kullanmayı öğrenin.”

Şiddet istisna değil normdur

Ana fikir: Nefret suçlarında suçlu elbette katildir. Ama tek sorumlusu o değildir. Sıradan insanın içindeki şiddet potansiyelini açığa çıkaran ortamı yaratanlar da saldırılardan sorumludur.

---

Sevdiğim ve hayranlıkla izlediğim oyuncu arkadaşım Uğur Uzunel, sahnelemeyi düşündükleri bir oyundaki başkarakteri analiz etmemi istemişti. İlk bakışta rahatlıkla hasta olarak nitelendirilebilecek, oyunda da birçok suç işlemiş bir karakterdi. Ona uzun bir yazı yazmış, sonuç bölümüne ise şu cümleyi eklemiştim:

“Bence bu oyundaki kahramanın tam olarak tanı konulabilecek bir hastalığı yok. Kimse tarafından özenle sevilmemiş, ayrı tutulmamış, vizyonu dar, sıradan bir insan.”

Yahudi Soykırımı’nda sıradan insanın neye dönüşebildiğini gören ve canını komşularından zor kurtaran psikolog Ervin Staub, insanın yıkım kapasitesi hakkında şöyle der:

“Alelade düşünceden çıkan ve sıradan insanların gerçekleştirdiği kötülük istisna değil, normdur. Büyük kötülükler, çoğunlukla yıkım cetveli boyunca devam eden ilerlemeyle evrilen sıradan psikolojik süreçlerden doğar. ”

Nefret, öfke, düşmanlık gibi sıradan duyguları gündelik hayatımızda hepimiz hissederiz. Peki ne oluyor da, bazılarımız, bu süreçlerin sonunda insanları öldürmeye karar verebiliyor?

Bunun bir yolu, saldırıyı kutsamak. İşte kahramanlar bu noktada ortaya çıkıyor. Ernest Becker, meşhur yapıtı Ölümü İnkar’da şöyle yazar:

“Eğer insan, kahramanını taklit ederek suçluluk duymadan cinayet işlerse, o artık cinayet değildir, o kutsal bir saldırıdır.”

Hatırlamamız lazım: burun kıvırdığımız, şiddet dolu barbar geçmişimizden uzakta değiliz. O mekanizmalar hala içimizde, saldırımızı kutsal gösterecek o ufak tetiklenmeyi bekliyor.

Deniz Poyraz’ın katledilmesinde suçlu elbette onu öldüren Onur Gencer. En ağır cezayı alması gerekiyor.

Ama tek sorumlu o değil.

Sahip oldukları konumların önemine ve etki alanına rağmen tutumları, söylemleri ve eylemleriyle bu tetiklenmeyi kolaylaştıranlar da cinayetin sorumluluğunu taşıyor.

Alıntılar:

Ernest Becker: Ölümü İnkar

Philip Zimbardo - Şeytan Etkisi