1. Orta Çağ’dan bir vaaz
Orta Çağ’dan kalma bir Fransız vaazında kadın, tecavüze uğradığını ve bekaretini kaybettiğini mahkemeye zor da olsa ispatlamayı başarır. Mahkeme adamı para cezasına çarptırır. Adam da hemen öder. Kadın mahkemeden ayrılınca hakim, tecavüzcüye gidip kadını yakalamasını ve parasına zorla el koymasını emreder. Tecavüzcü kabul eder ve dışarıda kadına saldırıp parayı almaya çalışır ama eli boş döner. Mahkeme kadını geri çağırır ve parayı adama geri ödemesini emreder. “Parayı bu şekilde koruyabildiğine göre” der mahkeme, “bekaretini de koruyabilirdin. Tecavüz asla gerçekleşmemiştir.”
2. Ölümüne direndiğini ispatla
"Bana 'hangisini yaşamayı seçersin; tecavüzü mü yoksa jüri önünde ifade verdiğin anı mı?' deseler, tecavüzü seçerdim."
On üç yaşındayken yönetmen Roman Polanski tarafından tecavüze uğrayan Samantha Geimer söylüyor bunu. Tecavüzde on dakika boyunca ama jüri heyeti önünde verdiği ifadede ise tüm gün işkence yaşadığını anlatıyor:
“Annemi, kız kardeşimi, erkek arkadaşımı, tüm ailemi etkiledi. Üstelik bu, haftalarca yaşadığım zorlu süreçteki günlerden sadece biriydi.”
“Hemen tecavüze uğradığım gece başladı. Polis, ardından hastane, karakol... ertesi gün, bölge başsavcısının ofisi. Sonra, her şeyin üstüne, herkesin yalan söylediğimi düşünmesi. Ayrıca tabii, Polanski'nin bunu bana yaptığını kanıtlamaya çalışıyordum. Sanki daha fazla zarar gördüğüme kanıt olsa, o zaman yalan söylemediğim de kanıtlanacakmış gibi bir hava vardı. Yani çok tuhaf bir şeydi."
Sosyolog Inés Hercovich, birçok ülkenin yasasına göre tecavüz mağdurlarının önce kendi masumiyetini kanıtlaması gerektiğini söylüyor; yani saldırganla sert ve şiddetli bir kavgaya giriştiğini vücudundaki izlerle ispatlaması gerekiyor. ”Sizi temin ederim ki davaların çoğunda bu izler bile yeterli kanıt sayılmıyor.” diyor Hercovich.
3. Penetrasyon, okşamalardan, öpücüklerden, sözcüklerden daha az acıtıyor.
Oysa kadınların böyle durumlarda yaptıklarının aslında bir çeşit müzakere olduğunu anlatıyor Hercovich: sağ kalabilmek için tecavüze boyun eğiyorlar, hatta suçlunun suyuna gidiyorlar: Mümkün olduğunca çabucak ve az hasarla atlatmak için tecavüzcünün işini bir an önce bitirmesini diliyorlar. “Mecburen penetrasyonu kabul ediyorlar” diyor Hercovich, “çünkü ister inanın ister inanmayın, penetrasyon, onları duygusal ve şehvani bir durumdan mümkün olduğunca uzak tutuyor. Penetrasyona mecbur kalıyorlar, çünkü penetrasyon öpücüklerden, okşamalardan ve sarf edilen çirkin sözlerden daha az acıtıyor.”
4. Toplumsal algı susturuyor
Tek bir maddenin, yani “hayır demenin” yeterli sayılması gerektiği tecavüz vakalarında çok maddeli görünmez bir “checklist” bulunuyor ve tecavüz mağdurları, alkol almamak, açık seçik giyinmemek, ölümüne direnmek gibi “her şeyi mükemmel- eksiksiz yerine getirmiş olmak zorunda kalıyor. Bu maddelerde eksiklik olduğunda, mağdurlar yaşadıklarını ispatlayamayacağını düşündükleri için susuyorlar.
Bu nedenle; “o saatte orada ne işi varmış?” “bu kıyafeti neden giymiş?” “neden alkol almış?” “neden fotoğrafını göndermiş?” gibi sorular aslında makul şüpheleri değil, binlerce yıldır süren tek bir mahkemenin önyargılı suçlamalarını temsil ediyor.
Alıntılar:
Eric Berkowitz - Seks ve Ceza: Arzuyu Yargılamanın Dört Bin Yıllık Tarihi
BBC - Polanski tecavüzü mağduru: Asıl reyting kurbanıyım
Inés Hercovich- Why women stay silent after sexual assault
Comments